 |
|
|
|
|
 | imię | Zygmunt |
| nazwisko | Garłowski | |
| data urodzenia | 5.10.1949 | |
| kraj | Polska | |
| wzrost / waga | cm / kg | |
| pozycja | pomocnik | |
| numer | ||
| mecze | 197 | |
| bramki | 37 | |
| debiut | 25.08.1973 | |
| ostatni występ | 23.11.1980 | |
| poprzednie kluby | Bielawianka Bielawa, Górnik Wałbrzych | |
| sukcesy | mistrzostwo Polski (Śląsk, 1977), Puchar Polski (Śląsk, 1976) |
|
Zygmunt Garłowski (ur. 5 października 1949 r. w Bielawie, zm. 28 grudnia 2007 r. w Sydney) - legendarny kapitan piłkarskiego Śląska. W latach 70. poprowadził klub do tytułu mistrza Polski, Pucharu Polski, a także ćwierćfinału Pucharu Zdobywców Pucharów. Występował na pozycji pomocnika, pod koniec kariery częściej wystawiany był w obronie. Przygodę z futbolem zaczynał w Bielawiance Bielawa. W roku 1967 przeszedł do drugoligowego Górnika Wałbrzych (w 1968 dołączył do niego brat - Ireneusz Garłowski). Występował nie tylko w zespole seniorów (w debiutanckim sezonie zdobył osiem goli), lecz także w drużynie juniorów, których w 1968 roku poprowadził do tytułu mistrza Polski. W sezonie 1971/72 z jedenastoma bramkami na koncie został wicekrólem strzelców II ligi. W roku 1973 trafił - ponownie z bratem Ireneuszem - do beniaminka pierwszej ligi, Śląska Wrocław. Z nazwiskiem Garłowskiego wiążą się największe triumfy klubu. Śląsk zaliczał się wówczas do krajowej czołówki, w sezonie 1976/77 zdobył tytuł mistrza Polski, rok wcześniej Puchar Polski. Tamte lata to także wspaniałe występy w europejskich pucharach, pamiętne mecze z FC Liverpool, SSC Napoli (ćwierćfinał Pucharu Zdobywców Pucharów) i Borussią Moenchengladbach. Garłowski miał swój niepodważalny wkład w tamte sukcesy, imponował spokojem, umiejętnym rozegraniem piłki w środku pola. Był prawdziwym mózgiem tamtego Śląska, ale także skutecznym egzekutorem rzutów karnych. W sumie dla "wojskowych" strzelił 37 bramek, a w mistrzowskim sezonie 1976/77 był najlepszym snajperem zespołu, 12 razy trafiając do siatki rywali. Bodaj najcenniejszą bramkę zdobył z rzutu karnego w finale Pucharu Polski ze Stalą Mielec w maju 1976 roku. Wówczas podwyższył na 2:0, pieczętując sukces Śląska. - Dopingowało nas 10 tysięcy kibiców z Wrocławia. Po meczu nasz kapitan "Zyga" Garłowski wziął puchar i podszedł z nim do sektora fanów. Mówię podszedł, bo puchar był tak strasznie ciężki, że ledwo go trzymał - wspominał tamten sukces kolega Garłowskiego z drużyny Tadeusz Pawłowski. Garłowski zaliczył nawet epizod w kadrze narodowej, ale w czasach Deyny, Maszczyka, Buli, Ćmikiewicza czy Kasperczaka trudno było o miejsce pomocnika w pierwszej jedenastce Kazimierza Górskiego. W lidze był jednak wyjątkowo równy, przez całe lata 70. utrzymując wysoką formę. Gdy dobiegła końca jego przygoda ze Śląskiem zaliczył jeszcze epizod w Polarze Wrocław. Po definitywnym zakończeniu kariery w Polsce grał jeszcze w klubach polonijnych w Australii. Osiedlił się w Sydney, gdzie w wieku 58 lat zmarł na wylew. Został pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu. źródło: Gazeta Wyborcza, Wikipedia |
| sezon | rozgrywki | mecze | wyjściowy | pełne | z ławki | minuty | bramki | karne | sam. | ż.k. | cz.k. |
| 1973/74 | 26 | 26 | 24 | 0 | 4 | 0 | 0 | 0 | 0 | ||
| 1974/75 | 21 | 20 | 18 | 1 | 4 | 1 | 0 | 0 | 0 | ||
| 1975/76 | 28 | 27 | 20 | 1 | 4 | 2 | 0 | 0 | 0 | ||
| 1976/77 | 25 | 24 | 21 | 1 | 14 | 5 | 0 | 0 | 0 | ||
| 1977/78 | 24 | 23 | 21 | 1 | 7 | 2 | 0 | 1 | 0 | ||
| 1978/79 | 28 | 27 | 24 | 1 | 3 | 0 | 0 | 1 | 0 | ||
| 1979/80 | 29 | 28 | 24 | 1 | 1 | 0 | 0 | 1 | 0 | ||
| 1980/81 | 16 | 16 | 16 | 0 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | ||
| razem | 197 | 191 | 168 | 6 | 37 | 10 | 0 | 4 | 0 | ||